bridleless

—> Dit artikel is met toestemming van Cheryl deBie naar het Nederlands vertaald. Voor het originele Engelse artikel ga naar: www.horseandridernaturally.blogspot.nl
—>This article has been translated (with permission from Cheryl deBie) to Dutch. For the original English article, visit: www.horseandridernaturally.blogspot.nl

Voor velen van ons is het sturen van ons paard, vanuit het zadel, zo gemakkelijk dat het bijna automatisch gaat, maar is dit eigenlijk wel positief?

De meest gebruikte manier van sturen, die ik ben tegen gekomen, is het sturen met de teugels aan het bit. Mensen leren op deze manier om wat meer druk op de ene teugel te zetten dan op de andere, en het paard moet dan afwenden naar de richting van de teugel met de meeste druk. Jammer genoeg zijn paarden in het algemeen zo vergevingsgezind en flexibel dat veel mensen ermee wegkomen om jarenlang op deze manier te rijden.

Als we het paard zien als een machine die geprogrammeerd is om bepaalde handelingen te doen op een specifiek signaal, is deze manier van sturen vrij logisch. Maar als we het paard zien als een levend wezen dat in staat is om pijn te voelen en ook in staat is om eigen beslissingen te maken, kunnen we beginnen te begrijpen waarom deze manier van rijden niet altijd werkt en zeker geen ruiters van topniveau produceert.

Goede ruiters weten hoe belangrijk het is om hun zit en benen te gebruiken bij het sturen. Wanneer je goed focust en kijkt waar je heen wilt breng je meestal van nature al wat meer gewicht op de zitbeenknobbel aan de kant waar je heen wilt. Je ogen kijken waar je aan denkt, je hoofd draait om die gedachte te volgen en dit zorgt ervoor dat je ruggengraat zich draait en hierdoor meer gewicht op de ‘binnenste zitbeenknobbel’ brengt (de basis van je heupen aan de binnenkant van de bocht).

Problemen ontstaan snel omdat veel mensen niet kijken waar ze heen willen. Ze laten zich afleiden door hun gedachten over andere dingen en zonder dat ze het door hebben leiden hun ogen hun lichaam en gewicht niet meer in de juiste richting. Het komt veel voor dat ruiters kijken naar de oren of nek van hun paard tijdens het rijden, zeker wanneer ze ook nog eens proberen om hun paard een specifieke hoofd-hals houding te laten aannemen. Mensen die bang zijn om tegen een ander paard aan te rijden in de bak zullen al snel ontdekken dat ze naar die andere paarden kijken en,… tot onze groter verbazing… gaat hun paard recht op die andere paarden af.

Sturen is een prachtige combinatie van fysieke aspecten, focus en energie.

Paarden zijn gevoelig genoeg om een vlieg te voelen landen op hun snorharen, dus kunnen ze zeker wel voelen hoe onze spieren zich in- of ontspannen en hoe ons gewicht zich verplaatst, of het nu expres was of niet. Paarden moeten dus leren op welke signalen van ons ze wel moeten reageren, en welke ze zich niet druk om hoeven te maken. Natuurlijk zullen minder ervaren ruiters meer onbedoelde bewegingen hebben; en dit is de reden waarom beginnende ruiters meestal worden gepaard met paarden die minder gevoelig reageren. Deze paarden lijken door te hebben dat het leven prettiger is als ze de meeste bewegingen van de ruiter negeren en alleen reageren op overduidelijke hulpen. En zo komt de vraag wanneer je probeert om een hoger niveau en harmonie in je rijden te bereiken: hoe help je je paard te begrijpen op welke signalen hij wel en op welke hij niet hoort te reageren?

We hebben de neiging om het sturen van paarden te vergelijken met het sturen van een fiets; je trekt aan een ‘handvat’ om de voorkant te draaien en verwacht dan dat de rest van het lichaam vanzelf volgt. Het probleem is dat we allemaal vaak genoeg mensen het hoofd van hun paard hebben zien draaien terwijl de rest van het paard nog steeds in de tegenovergestelde richting blijft rennen. Een effectievere manier van naar het paard kijken zou zijn als we hem vergeleken met een boot. Iedereen die heeft gevaren weet dat om een boot te sturen, je juist de achterkant naar de tegenovergestelde richting moet draaien om de gewenste richting in te varen. Het blijkt dat paarden ook goed op dit concept reageren.

Veel paarden hebben geleerd dat wanneer we ons been aanleggen het altijd betekent dat ze moeten versnellen. Als je je paard zou leren om verschillende lichaamsdelen onafhankelijk van elkaar te bewegen wanneer hij je been op verschillende specifieke plaatsen voelt, zou dat niet alleen betekenen dat je de kracht van de achterhand kunt gaan gebruiken om het paard de goede kant op de duwen, maar ook dat je de zij-gangen en algehele flexibiliteit van je paard zou verbeteren.

Uiteindelijk zou je niet alleen deuren openen tot hogere rijniveaus door een beetje tijd te nemen om aan de manier te werken waarop je stuurt, maar je zou hem ook bewijzen dat je hem begrijpt en dat je weet dat zijn kracht vanuit zijn achterhand komt en van het betrekken van zijn denkvermogen. Je laat aan hem zien dat je weet dat je niet aan zijn gevoelige mond hoeft te trekken om wat basis controle te hebben.

En hoe weet je dan dat je het sturen meester bent geworden? Wanneer je je teugels niet meer gebruikt om te sturen! Nu worden je handen, je teugels en het bit middelen om een hoger niveau van communicatie te bereiken en niet om basiscontrole en veiligheid te waarborgen. Jij en je paard kunnen nu werkelijk een worden; een nieuw wezen dat in de puurste harmony samen beweegt zoals de Centaur (Paardmensen) uit de mythologie.

—> Wil je meer weten? Schrijf je in voor de komende NH Experience 2014: ‘Bitless & Bridleless Edition’ en breng samen met ons in twee dagen tijd jouw rijden naar een heel nieuw niveau!